همانطور که در پست پیشین از تاریخچه موسیقی جهان صحبت کردم، لازم دانستم کوتاه در مورد نت ها و زبان موسیقی هم صحبتی داشته باشم، بنده به علت انبوه مقالات و توضیحات در مورد برخی مطالب موجود فارسی در اینترنت ترجیح می دهم بعضی از آنها را با ذکر منبع در اختیارتان بگذارم.
برای همه ی صداهای موسیقایی، از بم ترین تا زیرترین آنها، فقط هفت نام وجود دارد. این نام های هفتگانه در برخی کشورهای غربی با کلمات تک هجایی و در برخی بصورت الفبایی به شرح زیر تلفظ می شوند (نام ها را از چپ به راست بخوانید):
نام گذاری هجایی:
Do Re Mi Fa Sol La Si
(سی) (لا) (سل) (فا) (می) (ر) (دو)
نام نت ها در زبان فارسی نیز از نام گذاری هجایی گرفته شده است.
نام گذاری الفبایی:
C D E F G A B
{نام گذاری هجایی با نت Do و نام گذاری الفبایی با حرف A (نت La) آغاز می شود}
در نظام قدیمی تر «هجایی» بجای DO «دو» هجای «اوت» (UT) به کار می رفته است. در برخی از روش های نت خوانی جدید، هجای «سی» را «تی» می گویند.
ریشه تاریخی نظام های هجایی والفبایی:
نظام هجایی همان که در کشورهای ایتالیا و فرانسه (در ایران به پیروی از نظام فرانسوی) معمول است، در قدیم براساس تئوری موسیقی قرون وسطایی از شش هجا تشکیل میشده:
Ut, re, mi, fa, sol, la
هجاهای ششگانه را کشیشی موسیقیدان از اهالی فرانسه و مقیم ایتالیا، به نام
گوئیدو د آرتزو - Guidi d’Arezzo (از شر مناجات گونه خود که آهنگ آن را احتمالاً خود ساخته بود برگزید و آن را بخاطر سهولت از بر کردن اصوات موسیقی و درک زیر و بمی شان نسبت به هم به شاگردان و سرایندگان خویش می آموخت. در قرن های بعد که نظام های شش نتی گسترش یافت و به هفت نت امروزی هجای «سی» برآ « افزوده شد و نیز هجای «اوت» که در نت خوانی دشوار بود به هجای «دو» بدل گشت.
در نظام الفبایی به تبعیت از تئوری موسیقی یونان باستان و کوک سازهای آن زمان، نت «لا» مبدا قرار گرفته و نت ها، بر طبق همان تئوری با هفت حرف آوازین الفبای لاتین نامگذاری شده اند:
A B C D E F G
(سل) (فا) (می) (ر) (دو) (سی) (لا)
این نظام را کشور های انگلیسی زبان (انگلیس و آمریکا) و آلمانی زبان (آلمان و اتریش) پذیرفته اند و به کار می برند اما میان این دو گروه کشورها اختلاف هایی در نحوه نام گذاری به چشم می خورد.
منبع: http://shahriar-sazshenasy.mihanblog.com
